خویشاوندی با خورشید و باران

خلأ است آن‌چه این فصل را گشاید اسرار را باز آرد منطق را به حضورش بی‌قرار گذارد آن‌گاه که در حواس حیوانیِ برانگیخته در فضاهای تازه به‌سردی می‌نگرد. چون عطش فرو می‌نشست دستاوردمان اندک احساس ضرورتی بود و همین فراغ بال تکافو می‌کرد تا هر نشانی را از وجود مجهول‌مان بیهوده بیابیم و روزگار راستین انسان را بسی دور.