مزه‌ی میوه‌ی ممنوعه

امیلی اگرچه در زمان حیاتش شعرهایش را چاپ نکرد و گامی در جهت مشهور شدن برنداشت، اما همانطور که پیش بینی کرده بود، شهرت پس از مرگ دامنش را گرفت و وی را در کنار شخصیت­هایی چون سورو و امرسون قرار داد. به جز زندگی غیرعادی و ارزش ادبی اشعارش، شاید این بی­آلایشی در شعر و عدم توجه به قیل و قال مردم و منتقدان است که شعر امیلی را اینچنین دلپذیر و دوست داشتنی می­کند. به قول جامی او این همه شعر آبدار را نه به قصد شهرت نوشته است، بلکه خواسته بر صفحه­ی روزگار برای دوستانش یادگارهایی باقی گذاشته باشد. همانطور که می­دانیم امیلی گاهی همراه با نامه­هایش گلی و قطعه شعری به دوستان و عزیزان کم شمارش می­فرستاد. او چاپ شعر را حراج اندیشه می­دانست و یک بار در نامه­ای به هیگینسون نوشت: «فکر چاپ اشعارم چنان از ذهنم دور است که زمین از آسمان.»