چقدر با تو خوبم!

سر زده بود به روزگار من طبق معمول، طبق سوگند شومش... آمده بود با دعوتی از سیاهی، ارمغانی از نافرمانی... وهنوز داغ سجدۀ نکرده بر پیشانی‌اش بود! معلوم نبود احساسم به کدام درۀ مخوف تبعید می‌شد اگر مرا بیش از من دوست نمی‌داشتی! نافرمانی و شیطنت‌های گاه‌وبیگاهم را که اینگونه تاب می‌آوری خجالت می‌کشم از خودم! می‌دانم با حضورت نجاتم می‌دهی، وقتی بی‌شرمانه پا می‌گذارد به خیالم و می‌خواهد بدزدد مرا از بودن. نمی‌دانم چه می‌کردم اگر پرده می‌انداختی، وقتی در ثانیه‌های به‌گِل‌نشسته دست‌وپا می‌زدم! خدایی که لابه‌لای نفس‌هایم پیدایی...!