مثل پر

فرزندِ آخر بودن امتیاز چندانی برای سودابه محسوب نمی­شد... داشتن پدر و مادری پیر و ناتوان، با هزار و یک جور بیماری، مسئولیتش را سنگین کرده بود... حسِ خوبِ جوانی و شادابی در مُحاصره­ی اضطراب­ها و نگرانی­های مربوط به پدر و مادر، رنگ باخته و معنایشان را برای سودابه از دست داده بودند... حس فرسودگی گاه تمام وجودش را پُر می­کرد... مثل پرستاری بود که بیشتر از توان و وظیفه­اش هوای بیماران را دارد!! از وقتی خودش را شناخته بود پدر و مادر فرسوده بودند...! انگار از همان ابتدا پیر و ناتوان به دنیا آمده بودند... سودابه هیچ تصویری از جوانی آن­ها در ذهن نداشت... عکس­های سیاه و سفیدِ آلبومِ قدیمی هم کمکی نمی­کردند... آن چهره­های شاداب و خوشحال برای سودابه بیگانه بودند!! چهره­های جوانی که سودابه هیچوقت ندیده بودشان! و یا حداقل اینکه به خاطرش نمانده بود!! صدای فرشته او را به میهمانی بازگرداند... فرشته: قهوه­ای بهت میاد... سودابه نگاهی به لباسش انداخت و گفت: راستش اصلاً به چیزی که قرار بود بپوشم فکر نکردم!! فرشته با موذیگری گفت: اشتباه کردی دیگه!! اگه می­دونستی یه آدم خوش­تیپ بهت گیر می­ده باز هم به لباست فکر نمی­کردی؟! سوابه با لاقیدی شانه بالا انداخت و گفت: ای بابا... این آدمی که می­گی میونِ این همه دلبر چرا باید به من گیر بده؟! فرشته: چراش و نمی­دونم... ولی فعلاً که داده!! تهِ دلِ سودابه مالش رفت... منظور فرشته را فهمید... لبخندی زد و خون به صورتش دوید!! ناهید رو به فرشته گفت: فرشته پاشو بریم پیش افسانه اینا... فرشته: تو برو... منم الآن میام... ناهید که دور شد سودابه گفت: چی شده امشب ناهید رهات نمی­کنه؟ فرشته همان­طور که از جا برمی­خاست گفت: نمی­دونم به خدا... حوصله­اشو ندارم... فریده اومد صدام کنید... سودابه: باشه... فرشته دور شد... صدای موزیک همه­جا را پُر کرد... و بلندتر از قبل سالن را به لرزه انداخت... میهمانی گرم و پر سر و صدا پی می­رفت... اما سودابه نمی­توانست همه­ی حواسش را جمعِ میهمانی کند، هرازگاهی نگاهی به ساعتش می­انداخت و ته دلش خالی می­شد! برای چندمین بار ساعت را نگاه می­کرد که صدایی کنارش گفت: «نگران چیزی هستین؟»