تاريخ خوزستان: ۱۶۰۴-۱۹۰۵

در سال ۱۶۰۴ میلادی، وقتی جهانگرد یهودی پرتغالی، پدرو تیکسیرا (PedroTeixeira) از شط‌العرب گذشت، سراسر منطقه تا شرق رودخانه را تحت فرمان مبارک‌بن‌مُطْلَب دید. این شیخ عرب ادعای بصره را می‌کرد و با ترک‌ها در مخاصمه‌ای دائمی بود. ترک‌ها برای حفظ اراضی خود از حملات اتباع مبارک، قلعه‌ها و استحکاماتی در طول رودخانه ساخته بودند. این استحکامات وظیفه داشتند امنیت کشتی‌های بزرگی را که از بصره می‌آمدند تأمین کنند. مهمترین این استحکامات در خاک ایران در نقطه‌ای مقابل «سراجی»، در سه میلی پایین بصره قرار گرفته بود. جاهای عمده منطقه مبارک شامل حویزه، «مجزوم» (احتمالاً مقطوع، محلی در ساحل راست کارون، در بیست میلی جنوب ناصری فعلی)، و دورق (جدیداً فلاحیه) می‌شد. این امر نشان می‌دهد که وی ظاهراً یکی از «والیان حویزه» بود که پیش از ظهور طایفه کعب، بر خوزستان یا بخش بزرگی از آن فرمان می‌راندند. در این زمان دشت‌های خوزستان چسبیده به شط‌العرب «به علت ترس از ترک‌ها به‌طور وسیعی بایر افتاده بود.» به نظر می‌رسد که پرتغالی‌ها، هنگامی که با ترک‌ها روابط تیره‌ای داشتند، پیشنهادهای خوبی به مبارک می‌کردند تا او را به انعقاد پیمان‌های دفاعی ـ تهاجمی علیه عثمانیان ترغیب کنند، ولی او به پیشنهادهاشان پاسخ مثبت نمی‌داد.