انسان‌ها، هیچ‌جا خانه نمی‌شود

می‌دانم بیشتر شما که دارید این متن را می‌خوانید، هنوز معتقدید انسان اسطوره است، اما من اینجا اعلام می‌کنم آن‌ها واقعاً وجود دارند. برای کسانی که نمی‌دانند، انسان یک شکل حیاتی واقعی دوپاست، با هوشِ متوسط که در سیاره‌ی کوچک پرآبی در گوشه‌ی بسیار پرت‌افتاده‌ی دنیا زندگی بسیار اغفال‌کننده‌ای دارد. برای بقیه، و آن‌هایی که مرا فرستادند، انسان‌ها از بسیاری جهات همان‌قدر عجیب‌اند که انتظار دارید باشند. بی‌تردید درست است که در اولین برخورد، از شکل ظاهری آن‌ها دچار بیزاری می‌شوید. چهره‌های آن‌ها هر ویژگی‌ هولناک و عجیبی دارد. بینی مرکزی برآمده، لب‌هایی با پوست نازک، اندام‌های شنوایی ابتدایی بیرونی به اسم «گوش»، چشم‌های باریک و ابروهای بیخود و به‌دردنخور. جذب و پذیرش همه‌ی این‌ها مدت‌ها طول می‌کشد. رفتارها و رسوم اجتماعی آن‌ها هم اول معمایی گیج‌کننده‌اند. موضوع مکالمات‌شان به‌ندرت چیزهایی است که می‌خواهند درباره‌شان حرف بزنند، و قبل از آنکه حتی به درک آن‌ها نزدیک شده باشید، می‌توانم نود و هفت کتاب درباره‌ی بخش‌های شرم‌آور بدن و آداب لباس پوشیدن‌شان بنویسم. و بگذارید این را در نظر بگیریم: اگر واقعاً زندگی انسان معنایی داشته باشد، چطور؟ و ــ با من کنار بیایید ــ اگر زندگی روی زمین نه فقط چیزی قابل ترس و تمسخر، بلکه در ضمن قابل احترام باشد چطور؟ آن وقت چی؟ حالا بعضی از شما می‌دانید من چه کرده‌ام، اما هیچ‌کدام علتش را نمی‌دانید. این سند، این راهنما، این روایت ــ هر اسمی می‌خواهید روی آن بگذارید ــ همه‌چیز را روشن خواهد کرد. از شما تمنا می‌کنم این کتاب را بدون تعصب بخوانید، و خودتان حیات انسانی را ارزشیابی کنید.