عشق: در سلوک شعر فارسی جایی برای عشق نیست

عشق بیانگر دلبستگی فیزیکی و شخصی متقابل بین دو نفر است که نسبت به یک‌دیگر پیدا می‌کنند. این احساس فردی نیز با بررسی تاریخی نشان داده شده است که دگرگون‌پذیر بوده و در هر دوران، شکل و رنگی تازه داشته است. در شعر معاصر ایران، به ویژه شعر نو، عشق وابستگی فردی نیست، بلکه مراد از عشق دلبستگی انسانی است و جنبه‌ی اندیشگی و انسان‌دوستانه دارد و با خواست، اندیشه و خردورزی شاعر رابطه‌ی تنگاتنگی دارد. به این باور رسیدم که میان عشق در شعر معاصر و عشقی که زبانزد مردم است و در برخی شعرهای تغزلی دیده می‌شود، تفاوت وجود دارد. این اختلاف هم در بیان و هم در زمینه‌ی روان‌شناختی آن‌ها وجود دارد که جدا از آن دلبستگی و شوق به انسان، وابستگی فردی را مه‌آلود و تیره و تار می‌سازد و نیز تشخیص این دو گرایش را از هم سخت می‌نماید و پرسش‌های مختلفی را به وجود می‌آورد.