واپسین عصر طلایی هالیوود: جامعه، سیاست و سینمای دهۀ هفتاد آمریکا

رویدادها، جریان‌ها و آثار بزرگ هنری عمدتاً از دل بحران‌های سیاسی‌ـــ ‌‌اجتماعی پدید آمده‌اند. سینمای دهۀ هفتاد هالیوود نیز در عین آنکه از سینمای اروپا و بزرگان آن (و به‌طور خاص از موج نوی فرانسه) متأثر بود، اما در بطن خود از یک‌سو اعتراضی بود به‌نظام تولید سینمایی حاکم بر هالیوود و از سوی دیگر واکنشی بود به بحران‌های عمدۀ داخلی آمریکا. بحران‌های سه‌گانۀ جنبش حقوق مدنی و جنبش زنان، پیامدهای جنگ ویتنام و ماجرای واترگیت از بزرگ‌ترین مشخصات دورانی بودند که نه با این نام‌ها بلکه بیشتر با نام یک شخصیت خاص شناخته می‌شود: «دوران نیکسون». نویسندۀ‌ کتاب حاضر که هم‌زمان یک استاد اقتصاد سیاسی و یک منتقد سینمایی است، معتقد است که ریچارد نیکسون به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم در غالب فیلم‌های مطرح دهۀ‌ هفتاد حضور دارد. شاید بیراه نباشد اگر بگوییم آن‌چه در این کتاب با عنوان سینمای دهۀ ‌هفتاد به آن پرداخته می‌شود واکنش نسلی از هنرمندان جامعۀ ‌آمریکا به دوران نیکسون و میراث اوست. کتاب حاضر در زمانی (۲۰۱۳) نوشته‌شده که حتی تصور حضور فردی مانند دانلد ترامپ در کاخ سفید خنده‌دار به نظر می‌رسید. حال با توجه به اینکه از بسیاری جهات او شبیه‌ترین رییس‌جمهور ایالات‌متحده به ریچارد نیکسون است باید دید آیا واکنش هنرمندان هالیوود به او جریان بزرگ و ماندگاری مانند سینمای دهۀ ‌هفتاد ایجاد خواهد کرد؟ آیا هالیوود که دیگر مدت‌‌ها است آن اهمیت انتقادی‌ای را که در دهۀ‌ هفتاد از آن برخوردار بود از دست داده می‌تواند اهمیت دوران نه‌چندان دور خود را بازیابد؟ آیا در این عصری که همۀ شواهد و قراین نشان‌دهندۀ مفرغین بودن آن است شاهد دوران طلایی تازه‌ای در سینما خواهیم بود یا همچنان باید دهۀ ‌هفتاد قرن گذشته را واپسین عصر طلایی هالیوود بدانیم؟