تحلیل شاخص‌های مالی در کسب‌وکار ایران

با شروع مدیریت پساصنعتی توسط ادوارد دمینگ، در دهه ۱۹۵۰ و کار با همکاری مدیران ژاپنی نظیر گنجی تاگوچی، تحولی درکیفیت، ابتکار، قدرت کارکنان، بازخورد و مدیریت بر مبنای ارزیابی پدید آمد. افرادی نظیر پیتر دراکر، جوران، کرازبی و تام پیترز، فلسفه دمینگ را گسترش دادند. جهت شناسایی علل ایجاد تغییرات و کنترل آنها در تولید و در نهایت بهبود محصول یا ارائه خدمات، دمینگ بر این امر تاکید دارد که کلیه فرآیندهای کسب وکار می‎بایست بخشی از سیستم ارزیابی همراه با چرخه بازخورد باشند. فلسفه دمینگ در ایالات متحده آمریکا در دو بخش آغاز شد: ارتش و شهرداری. در ارتش، این فلسفه تحت برنامه مدیریت جامع کیفیت (TQM) و در شهرداری در قالب جایزه ملی مالکوم بالدریج شکل گرفت. ارزیابی عملکرد در دولت ایالات متحده در قالب برنامه عملکرد و نتایج دولت آغاز شد. در این برنامه، کلیه آژانس‌های دولتی می‌بایست برنامه استراتژیک، اهداف عمکلرد و شاخص‎های عملکرد را در طول زمان ارائه می‌دادند. بودجه این کار توسط دفتر مدیریت برای این آژانس‎ها فرستاده می‎شد. در بخش صنعت به دلیل وجود عملیات محسوس و تکرارپذیر، امکان ارزیابی و کنترل دقیق وجود دارد، اما در ارتباط با کارمندان، موضوع متفاوت است. در این محیط‎ها بسیاری از عملیات غیر محسوس بوده و بسیاری از فرآیندها تکرار ناپذیرند. در این زمان بود که روش‎های سنتی بر مبنای مدیریت هزینه‌ها و سیستم‎های حسابداری شکل گرفت. عدم پاسخگویی این روش‎ها منجر به پیدایش روش‌های نوین ارزیابی عملکرد گردید.